Straatterreur

Ineens is hij er, de nieuwe terreur: fietsers die over de stoep scheuren. Hoe dat zo is gekomen in een tijd van normen en waarden is me een raadsel, maar fietsers beschouwen de stoep nu als hun domein. Natuurlijk wordt de hoofdrol opgeëist door de jeugd, niet in het minst door studenten en scholieren voor wie onze straat een doorgaande route is naar binnenstad en station. Maar ook ouderen karren doodleuk over het trottoir, niet eens met een schichtige blik van ‘ik zit fout’ – nee, onverstoorbaar alsof ze nooit verkeersexamen hebben gedaan en brigadiertje zijn geweest.

Het is wel erg verleidelijk geworden om over de stoep te rijden. Een paar jaar geleden is het kruispunt naast ons ‘geherstructureerd’ en daardoor moeten fietsers op hun doorgaande route wel twintig meter omrijden, een onoverkomelijke barrière zoals dagelijks blijkt. En komen ze van de andere kant, dan verwachten de moderne wegenbouwers dat zij een steile verkeersdrempel met scherpe bocht nemen, terwijl het zoveel gemakkelijker is om vlak en rechtdoor te rijden over verlagingen van de stoeprand, er zo vriendelijk ingebouwd voor rolstoelgebruikers.

Op deze straatterreur past maar één antwoord – je raadt het al: zero tolerance. Bring them to justice! Maar dat vereist een gecoördineerde aanpak. Tot nu toe staat de politie machteloos – sterker nog, ze durft zich helemaal niet te laten zien. We richten een buurtcomité op van mensen met hun mobieltje in de aanslag, en confronteren de terroristen met hun foto op www.straatterreurnederland.nl. We discussiëren over antiterreur, in de vorm van kraaienpoten of dwars over de stoep gespannen visdraad, maar ik vrees dat die onschuldige slachtoffers gaat maken bij de rollatorbrigade van het verzorgingstehuis naast ons. Wel kunnen we het jaren ’70 model van de sit-in weer eens testen op zijn werkzaamheid.

Wat ook zou helpen, dat is drie maanden werkkamp voor ontwerpers die de openbare ruimte volplempen met klinkers zonder er duidelijk bij te zeggen of iets een stoep of een straat is. Vroeger, toen er nog winters waren, toen had je stoepen en je had straten, en niets er tussenin. Tegenwoordig bouwen ze allemaal grapjes in, en ze zijn er volgens mij nog trots op ook, regels doorbreken, net alsof ze met de benen op tafel gaan zitten en roepen: kijk mij nou! Maar wij, terreurslachtoffers, eisen absolute duidelijkheid van de autoriteiten!

Want eerlijk, ik sta niet voor mijzelf in als een fietser in volle vaart mijn kleinzoon zou scheppen, wanneer deze in zijn spel uit mijn voordeur op de stoep springt.