Iedereen kent ze, de types die altijd te laat komen. O, was dit een middagfeest? Dat had ik niet begrepen (’s avonds om half zeven)! Mijn excuses, meneer de voorzitter, de trein had vertraging! Jan, vind je het erg als wij een half uurtje later komen?

Ze zijn niet zó dik gezaaid, maar ze zijn er wel, de types die altijd te vroeg komen. O, begint het feest pas om twee uur? Vind je het erg dat ik nu al binnen kom (de gastvrouw moet nog onder de douche)? Neem me niet kwalijk, ik weet dat de vergadering pas om twee uur begint, maar ik neem altijd een veiligheidsmarge!

En dan zijn er nog de ongrijpbaren die altijd stipt op tijd komen.

Weten wij mensen wel waarom we te laat of juist te vroeg komen? Het levert een aardige sociaal-psychologische studie op, daarnaar te vragen.

Neem nu een goede vriendin, zij komt altijd te laat. Maar altijd neemt ze de moeite, even telefonisch te laten weten dat ze vertraagd is. Je hoeft je eigenlijk niet voor te bereiden op haar komst, je zit gewoon naast de telefoon. Waarom bel je toch altijd? Kijk, ik vind het niet eerlijk tegenover de ander om hem te laten wachten. Maar waarom ben je dan niet gewoon op tijd? … En nog eens: … Uiteindelijk komt de aap uit de mouw. Ze ervaart een afspraak als dwang: je zúlt op dát tijdstip aanwezig zijn. En tegen dwang heeft ze zich haar hele leven verzet. Natuurlijk begint ze zich niet bewúst te laat voor te bereiden!

Of die andere goede vriendin, ze komt altijd te vroeg. Ze neemt altijd twee treinen vroeger of gaat een uur eerder van huis, dan weet ze zeker dat ze op tijd is. Waarom zo veel marge, je gooit een uur weg waarin je nog zoveel nuttigs had kunnen doen? Ja, ik wil zeker weten dat ik op tijd kom. Maar waarom dan? … … Het komt er niet uit. Ik denk: ze is zó onzeker dat ze de spanningen van een eventueel te laat komen niet aan kan; alleen een ruime zekerheidsmarge geeft haar de rust waarmee ze aan de vergadering kan deelnemen.

Ik heb ontdekt dat ik altijd te laat kom – tenminste wanneer ik van huis uit vertrek. Anders ben ik altijd op tijd. Het leert me de waarheid over mijzelf: ik ben een absolute huismus. En ja, het klopt. Als ik nog vijf minuten in den boek kan lezen of een klusje in huis kan doen, dan zal ik het niet nalaten. En toch maar zeggen dat ik niet begrijp waarom ik altijd te laat kom!