Zij was een zeer Scandinavische hoogleraar: afstandelijk en erg vriendelijk. Goed en modieus gekleed. Haar lezing was bescheiden van presentatie en verbluffend van inhoud. Wat een overzicht, wat een overdaad aan gegevens! Haar naam had ik in vakkringen nog niet eerder gehoord, maar een mens heeft natuurlijk ook maar een beperkt netwerk dat zich niet altijd uitstrekt tot in Scandinavië – dus ik nam direct aan dat ik de onwetendheid helemaal aan mijzelf moest wijten.

Haar dia’s waren zó vol informatie dat ik alle aandacht nodig had om haar lezing te volgen en geen aantekeningen kon maken. Ik moest haar lezing achteraf maar opvragen en van daaruit verder werken voor mijn artikel. Alles in het Engels natuurlijk. En toen was daar plotseling een dia in haar moedertaal – zij bood haar excuses aan voor de onleesbare inhoud maar verklaarde wel waarom zij deze dia liet zien: hij was gemaakt door haar zoon en zijn grafisch bureau.

Wij hadden afgesproken, elkaar na afloop van de conferentiedag te spreken en verloren elkaar niet uit het oog. Tenslotte streken we neer op een gemakkelijke bank in een hoek van het grote gebouw. Erg lang spraken wij niet met elkaar. Ik noemde een paar gegevens die mij in het grote geheel waren opgevallen en zij legde ze nog wat verder uit. Ik wist uit mijn eigen land interessante nieuwtjes te vertellen, en zij luisterde met belangstelling – wat me streelde want iets van ijdelheid steekt nog steeds in me.

Het einde van het gesprek kwam dichterbij en ik vroeg me af of ik naar de borrel zou gaan. Maar zij had andere plannen. Zodra wij op de allervriendelijkste manier elkaar de hand hadden geschud, zei ze plotseling vastberaden: en nu ga ik shoppen. Shoppen? vroeg ik, totaal verrast. Ja, zei ze, ik ga naar Lafayette.